|
今は昔の物語 26巻 20話 東小女与狗咋合互死語 (あづまのこおむな、いぬとくひあひて たがひにしぬること) 今は昔、□国、□□の郡(こおり)に住みける人ありけり。その家に、年十二三歳ばかりある女(め)の童(わらわ)をつかひけり。また、その隣に住みける人の許に、白きいぬを飼ひけるが、いかなることにかありけん、この女の童だに見ゆれば、このいぬ咋(く)ひかかりて敵(かたき)にしけり。 しかれば、また、女の童もこのいぬだに見ゆれば、打たんとのみしければ、これを見る人もいみじく怪(あや)しび思ひける程に、女の童、身に病を受けてけり。世の中心地(ここち)にてありけるにや、ひごろを経(ふ)るまヽに病重かりければ、主、この女の童を外に出さんとするに、女の童の云く、「己(おのれ)を人離れたる所に、いだされなば、必ずこのいぬの為に、くひころされなんとする。病なくして人の見る時そら、己だに見ゆれば、ただ、くひかかる。いかにいはむや、人もなき所に、己重き病を受けて臥したらば、必ずくひころされなん。されば、このいぬの知るまじからん所に出(いだ)し給へ」と云ひければ、主、げにさる事なりと思ひて、遠き所に、物など皆したためて密かに出しつ。「日ごとに一二度は、必ず人を遣りて見せん」と云ひ誘(こしら)へて出しつ。 しかるに、そのまたの日はこのいぬあり。しかれば、このいぬ知らぬなめりと、心安く思ふてあるに、次の日このいぬ失(う)せぬ。これを怪しび思ひて、この女の童出したる所を見せに、人を遣りたりければ、人行きて見るに、いぬ、女の童の所に行きて、女の童にくひつきにけり。されば、女の童、いぬと互に歯を咋(く)ひ違ひてなむ死にてありける。使(つかひ)返りてこの由を云ひければ、女(め)の童の主も、いぬの主も、そこに、女の所に行きてこれを見て、驚き怪しび哀れがりけり。 これを思ふに、「この世のみの敵(かたき)には非(あらざり)けるにか」とぞ人皆怪しびける、となん語り伝へたるとや。 |
Antaŭ longa tempo n‐ro 20 el vol. 26 Knabino kaj hundo mortis dentoj kontraŭ dentoj tradukis: SIMATANI Takesi Antaŭ longa tempo iu viro loĝis en la kantono xxx en la provinco xxx. En lia domo laboris knabino dekdu‐, tri‐jara. Lia najbaro havis blankan hundon. Ial, neniu sciis kial, ĉiam, kiam ĝi vidis ŝin, la hundo volis mordi la knabinon. Tial ankaŭ la knabino volis bati la hundon ĉiam, kiam ŝi vidis ĝin. Ĉiu vidis tion tre stranga. Dume ŝi malsaniĝis. Eble tio estis epidemio; tagon post tago serioziĝis ŝia malsano. Kiam la mastro volis demeti ŝin de la domo, la knabino diris: Se vi metos min en senhoma loko, tiu hundo certe mord‐mortigos min. Eĉ min sanan kaj kun aliaj homoj ĝi volis mordi. Sola kaj kuŝanta grave malsana, certe mi estos mortigita. Volu meti min tien, kie la hundo tute ne scias. Li vidis ŝin prava. Kaj li ordonis sekrete meti ŝin malproksime kun necesaĵoj. Ĉiun tagon mi sendos iun ― Al la knabino li promesis, kiam li demetis ŝin. En la dua tago la hundo restis hejme. Oni pensis, ke ĝi ne scias, kie ŝi estas. Sed la trian tagon ĝi malaperis. En mal‐ trankvilo la mastro sendis homon tien, kie oni metis la knabinon. Li trovis la hundon, kiu iris mordi ŝin. Ili ambaŭ mortis dentoj kontraŭ dentoj. Li reiris kaj raportis tion. La mastroj kaj de la knabino kaj de la hundo iris kaj vidis. Ambaŭ multe miris kaj estis kortuŝitaj. Ili ĉiuj supozis, ke la knabino kaj la hundo estis malamikoj jam de antaŭ la naskiĝoj. Jen tiel oni rakontis al ni. |