Mastro: (Kun longa KAMISIMO, mallonga glavo kaj faldita ventumilo)
|
Mi estas loĝanto en ĉi tiu loko. Nun mi ion ordonos al la servistoj.
|
Mi voku: Kie estas Tarôkazya?
|
Tarôkazya:(Kun KYOOGEN-stila KAMISIMO kaj ventumilo)♪Jen, antaŭ vi!
|
M: Venu ankaŭ Zirôkazya.
|
T: Laŭ via ordono! Zirôkazya! Tuj venu!
|
Zirôkazya: (same kiel Tarôkazya)♪Jen!
|
Ambaŭ: Ni ambaŭ estas antaŭ vi!
|
M: Mi havas ion ordoni: Hodiaŭ mi iros ekskursi. Vi ambaŭ bone gardu
|
la domon dum mia foresto.
|
Ambaŭ: Laŭ via ordono!
|
M: Dum mia foresto mi deponos ion al vi. Atendu momenton!
|
Ambaŭ: Jes, Sinjoro!
|
M: (Alportas nigran tinon) Mi metas ĉi tion sub via gardo. Estu bonaj gardantoj.
|
T: Kio do ĝi estas, Sinjoro?
|
M: Ĝi estas akonito.
|
T: Do, unu el ni, ĉu ne?
|
Z: Jes, sekvos vin.
|
M: Kion vi aŭdis?
|
T: Vi diris, ke ĝi estas akompananto.
|
Do, unu el ni devos sekvi vin por gardi ĝin.
|
M: Ha, vi aŭdis tute erare! Ĝi estas ne akompananto, sed akonito: Plej
|
danĝera al homo. Eĉ vento de ĝia direkto tuj pereigos vin. Nepre
|
restu for dum gardado.
|
T: Kial vi povas senpere porti ĝin tiel danĝeran?
|
M: Prava demando! Ĝi estas lojala al sia mastro, sed pereiga al aliaj, kiuj
|
tuŝas ĝin. Nepre restu for dum gardado.
|
T: Ni ambaŭ bone
|
Ambaŭ: komprenis vin!
|
M: Baldaŭ mi revenos!
|
Ambaŭ: Ni atendos vin sopire! (Foriras la Sinjoro.)
|
T: Hej, Zirôkazya! Hodiaŭ forestas la Sinjoro. Ni parolu senĝene.
|
Z: Jes, ni parolu tute libere!
|
T: Antaŭ ĉio ni sidiĝu.
|
Z: Jes, ni sidiĝu.
|
T: Kiel vi pensas? Ien ajn Sinjoro iras kun unu el ni. Tiu akonito
|
estas tiel grava, ke ni ambaŭ restu hejme por gardi ĝin!
|
Z: Vi pravas. Tiu akonito estas la plej kara, ke ni ambaŭ gardu ĝin!
|
T: Ve, Danĝere! (Iras al PONTO)
|
Z: Kio okazis?
|
T: Vento venis de ĝia direkto! Mi preskaŭ pereis.
|
Z: Tute ne blovas vento.
|
T: Do, ni estas sekura... Mi nun volas vidi tiun akoniton.
|
Z: Kiel absurde vi parolas! Sinjoro diris: Kvankam tute sekura al la
|
mastro, eĉ simpla tuŝo tuj pereigos la aliajn. Tial ne faru absurdaĵon.
|
T: Kvankam vi pravas, mi ne povus respondi, se oni demandos, kia
|
estas tiu akonito en mia domo. Nepre vidi akoniton mi devas.
|
Z: Mi bone komprenis vin. Sed, pensu, eĉ vento de ĝia direkto pereigos
|
vin. Tial vi ne povas vidi ĝin.
|
T: Vento pereigos nin. Ni do povas kontraŭ-ventumi kaj vidi akoniton.
|
Z: Kontraŭ-ventumi kaj vidi ĝin?
|
T: Jes, tiel ni povas vidi ĝin!
|
Z: Bona ideo!
|
T: Mi do ventumos dum vi malligos la tinon.
|
Z: Mi malligos la tinon dum vi ventumos.
|
T: Konsentite!
|
Z: Ventumu, ventumu! (Iras ŝtelpaŝe)
|
T: Ventumas, ventumas!
|
Z: Ventumu, ventumu!
|
T: Ventumas, ventumas!
|
Z: Malligos, malligos!
|
T: Malligu, malligu!
|
Z: Malligas, malligas! (Malligas)
|
T: Malligu, malligu!
|
Z: Jen, mi malligis la tinon! (Reiras)
|
T: Bone vi malligis! Nu do vi forigu la kovrilon de la tino.
|
Z: Mi ja malligis la tinon. Nun vi forigu la kovrilon.
|
T: Mi do forigos la kovrilon. Vi ventumu fortege!
|
Z: Konsentite!
|
T: Ventumu, ventumu!
|
Z: Ventumas, ventumas!
|
T: Ventumu, ventumu!
|
Z: Ventumas, ventumas!
|
T: Forigos, forigos!
|
Z: Forigu, forigu!
|
T: Forigas, forigas!
|
Z: Forigu, forigu!
|
T: Jen, mi forigis la kovrilon! (Forigas la kovrilon kaj tuj reiras)
|
Z: Bone vi forigis.
|
T: Mi povas diri, ke ĝi ne estas vivaĵo.
|
Z: Kial vi pensas tiel?
|
T: Vivaĵo elsaltus for. Ĝi ne povas esti vivaĵo.
|
Z: Vi pravas!
|
T: Nun ni vidu bone.
|
Z: Jes, ni vidu la enhavon de la tino.
|
T: Vi ventumu fortege!
|
Z: Mi ne fuŝos la aferon.
|
T: Ventumu, ventumu!
|
Z: Ventumas, ventumas!
|
T: Ventumu, ventumu!
|
Z: Ventumas, ventumas!
|
Ambaŭ: Ventumu, ventumu, ventumu!
|
T: Jen, mi vidis! Mi ja vidis!
|
Z: Kion vi vidis?
|
T: Ion nebule blankan.
|
Z: Mi ja vidis ion nebule grizan.
|
T: Nun mi volas manĝi akoniton.
|
Z: Kian absurdaĵon vi eldiris! Eĉ vento de ĝia direkto, Sinjoro diris,
|
pereigos vin. Kiel vi povus manĝi ĝin senpripense.
|
T: Jam mi estas tute obsedita de akonito. Nepre mi iros kaj manĝos
|
ĝin!
|
Z: Ne iru! Oni riproĉos min, se okazos io malbona dum foresto de
|
Sinjoro. Ne faru absurdaĵon!
|
T: Ne gravas! Lasu min iri!
|
Z: Mi ne lasos vin iri. Ne faru absurdaĵon!
|
T: Ne gravas! Lasu min iri!
|
Z: Ne faru absurdaĵon!
|
T: Mi diras: Lasu min iri!
|
Z: Ne faru absurdaĵon! (Kaptas la manikon.)
|
T: ♪Forskuinte la manikon, ♪mi rapidu al akonito!
|
Z: Kiel terure! Li tuj pereos. Kia malĝojo!
|
T: (Uzas ventumilon kiel kuleron, klakas per lango, batas la kapon kaj
|
sidiĝas) Toleri mi ne povas!
|
Z: Kiel vi sentas?
|
T: Lasu min! Netolereble... bonguste.
|
Z: Kion vi diris? Netolereble bonguste?
|
T: Jes, bonguste!
|
Z: Kio ĝi do estas?
|
T: Nur sukero!
|
Z: Ĉu sukero?
|
T: Jes, sukero!
|
Z: Ankaŭ mi volas manĝi.
|
T: Ankaŭ vi povas manĝi.
|
Z: Vere ĉi tio estas sukero! Ni estis trompitaj de Sinjoro.(Ili manĝas)
|
T: Ne manĝu vi sola. Transdonu ĝin al mi.(Kun la tino iras al WAKIZA
|
kaj manĝas sukeron) Kiel bonguste! Eĉ ripozi mi ne povas!
|
Z: Ne manĝu vi sola. Transdonu ĝin al mi.(Kun la tino iras al PONTO
|
kaj manĝas sukeron)
|
T: Kio okazis?! Kien vi formetis la tinon? (Iras al Zirôkazya) Ne
|
manĝu vi sola. Transdonu ĝin al mi. (Kun tino iras al la mezo de la
|
podio)
|
Z: Kien vi formetis la tinon? (Iras al T) Ne manĝu vi sola. Trans-
|
donu ĝin al mi.
|
T: Kio okazis?! Kien vi formetis la tinon? Ne manĝu vi sola. Trans-
|
donu ĝin al mi.
|
Z: Transdonu ĝin al mi.
|
T: Transdonu ĝin al mi.
|
Ambaŭ: Transdonu ĝin al mi. Transdonu ĝin al mi.(Rigardas en la tinon)
|
T: Vi ja faris: La tino estas tute malplena!
|
Z: Vere malplena!
|
T: Kiam revenos Sinjoro, senkaŝe mi diros, kion vi faris.
|
Z: La unua manĝis vi mem! Mi diros ĉion al Sinjoro!
|
T: Mi ŝercis! ...Ni tamen devas iel elturniĝi.
|
Z: Kiel ni elturniĝu?
|
T: Antaŭ ĉio ni sidiĝu.
|
Z: Jes, ni sidiĝu.
|
T: Ni devos iel senkulpigi nin, kiam revenos Sinjoro.
|
Z: Jes, ni devos iel senkulpigi nin. Eble vi havas bonan ideon.
|
T: Jes, mi havas bonan ideon: Volu disŝiri tiun kakemonon* en la
|
tokonomo*.
|
Z: Ha, vi diras absurdaĵon! Aldone al formanĝo de akonito, kiel mi povus
|
disŝiri la kakemonon, la ŝatatan trezoron de Sinjoro!
|
T: Tio estas por senkulpigo! Nepre disŝiru.
|
Z: Ĉu por senkulpigo?
|
T: Jes, por senkulpigo!
|
Z: Mi do volonte disŝiru. Riĉ-raĉ, riĉ-raĉ!
|
T: Vi ja faris! Kiam revenos Sinjoro, senkaŝe mi diros, kion vi faris.
|
Z: Vi mem ordonis! Mi diros ĉion al Sinjoro!
|
T: Mi ŝercis!
|
Z: Ne ŝercu!
|
T: Nun, volu disrompi ankaŭ tiun tason de TENMOKU SUR TABLETO.
|
Z: Mi ne faros tion!
|
T: Kial?
|
Z: Ĉar vi kulpigos min!
|
T: Ankaŭ tio estas por senkulpigo! Ĉifoje mi helpos vin; ni kune
|
disrompu la tason de TENMOKU SUR TABLETO.
|
Z: Mi do volonte disrompu!
|
T: Unue disrompu la tason de TENMOKU.
|
Z: Konsentite!
|
T: Krak, krak!
|
Z: Krak, krak! (Ambaŭ ridas: Haa, ha, ha, ha!)
|
T: Tute frakasita!
|
Z: Jes, tute!
|
T: Nun ni distretu ankaŭ la tableton.
|
Z: Konsentite!
|
Ambaŭ: Krak, krak! Krak, krak! (Ili ridas)
|
T: Tute frakasita!
|
Z: Jes, tute!
|
T: Kiam revenos Sinjoro, ni ploru kun senĉesaj larmoj.
|
Z: Ĉu larmoj utilos?
|
T: Jes, utilos multe. Baldaŭ li revenos. Ni sidiĝu ĉi tie.
|
Z: Konsentite! (Ili ploras: Hee, he, he, he!)
|
Mastro: Sufiĉe longe mi ekskursis. Nun mi rapidu hejmen. Min atendas
|
la servistoj. Hej, Tarôkazya, Zirôkazya, mi estas hejme! Mi
|
estas hejme!
|
T: Li revenis! Ploru, ploru!
|
Z: Konsentite! (Ili ploras)
|
M: (Iras en podion kaj vidas, ke la servistoj ploras) Kio okazis? Vi ne
|
venas renkonti min, sed nur ploras!
|
T: Vi klarigu ĉion al Sinjoro.
|
Z: Ne mi, sed vi klarigu.
|
M: Iu ajn el vi tuj klarigu!
|
T: Mi do klarigos: Dum via foresto ni
|
sentis solecon. Zirôkazya proponis lukti sumoon. Mi ne scipovas lukti
|
sumoon kaj hezitis. Sed Zirôkazya kaptis min ĉe brako kaj starigis. Mi
|
faletis, kaptis tiun kakemonon en la tokonomo kaj tiel...
|
Z: Vere tiel...
|
Ambaŭ: Disŝiris ĝin! (Ploras)
|
M: Ha, vi disŝiris mian ŝatatan kakemonon! Neniam mi pardonos
|
vin!
|
T: Zirôkazya ĉirkaŭtrenis kaj ĵetis min sur la tason TENMOKU SUR
|
TABLETO. Kaj tiel...
|
Z: Vere tiel...
|
Ambaŭ: Disrompis ĝin! (Ploras)
|
M: Vere malamindaj! Vi ja disrompis mian ŝatatan tason de TENMOKU
|
SUR TABLETO! Mi ne lasos vin vivaj!
|
T: Ĉar ni estis certaj, ke vi ne lasos nin vivaj, ni volis morti kaj manĝis
|
akoniton.
|
Z: Jes, ni manĝis akoniton.
|
T: ♪La unua manĝo nin ne mortigis.
|
Z: ♪La dua manĝo nin ne mortigis.
|
T: ♪La tria, la kvara,
|
Z: ♪La kvina manĝo...
|
Ambaŭ: ♪Eĉ la deka manĝo(staras) nin ne mortigis, sed la tinon malplenigis.
|
Kaj ni restas tute sanaj. Kiel feliĉaj ni estas!(batas la kapon de Mastro)
|
M: (Nudigas la ŝultron kaj batas per ventumilo) Feliĉaj vi estas?!
|
Ambaŭ: Pardonon ni petas! (Ripetas pardonpeton kaj forkuras)
|
M: Kiaj ruzuloj! Trompuloj! Kien vi iras? Kaptu ilin! Mi ne pardonos
|
vin! Mi ne pardonos vin! (Postkuras)
|
(fino) |